Heel vaak ben ik met tekenen, kunst en mentaal welzijn bezig. En soms post ik wel iets.
Dan verbaast het me toch nog steeds weer dat bepaalde mensen goed kunnen inschatten wat ze mij mogen vragen.
Zo vroeg iemand mij een djellabah te maken geverfd met natuurlijke kleurstoffen.
En nu onlangs kreeg ik een mail van een jonge mama:
“Mijn man en ik besloten niet langer samen te blijven. Ik ga verhuizen met mijn drie kinderen. Ik zou graag als soort “ritueel” een schilderij maken met mijn kinderen voor in het nieuwe huis. Iets waar ze hun gevoelens kunnen op uiten, iets dat ik samen met hen doe. Alleen ben ik daar niet zo goed in. En begeleiding zou goed zijn. Daarom denk ik aan u...creatief en veel ervaring met kinderen.”
En daar heb ik dan over nagedacht, verder afgesproken en twee sessies gepland.
Sessie 1:
Ik maakte kennis met de kinderenin een eerste workshop.
Aangezien ik me pas het kleuterboekje had aangeschaft “Kleurenmonsters” wilde ik daar graag rond werken.
Eerst tekende elkeen een monster. Niet zo moeilijk, is trouwens altijd juist!
Dan las ik uit het prentenboekje voor over de wirwar aan gevoelens. Soms zijn ze moeilijk uit elkaar te houden. Er werden voorbeelden gegeven over triestig, bang, blij, boos, ...verliefd... en of dat bij hen ook wel gebeurt?
Dan kon elk monster ingekleurd worden en besproken.
Na een pauze kon er begonnen worden met een gezamenlijke tekening. Ieder kon vakjes kiezen om te kleuren of te tekenen. Enkele plekjes werden vrijgehouden voor de papa. Dat was spontaan gekomen.
Hier gebruikten we tekenen als werkinstrument, niet als werk om op te hangen.
Er kan de volgende dagen naar terug gekeken worden en men kan er dingen gaan in accentueren, verlaten, aanvullen, verbeteren, … Zoiets werkt door. Het moet echt bezinken.
Verwarrende gevoelens krijgen een plaats. Veruitwendiging helpt!
Sessie 2:
Dat wordt een echt schilderij: acrylverf op doek.
Ik ben benieuwd...
Dit wordt vervolgd.
